ที่ฮอร์น แอนเทนนา รัฐนิวเจอร์ซี ในปีค.ศ.1965 นักวิทยาศาสตร์ โรเบิร์ต วิลสัน กับ อาร์โน เพนเซียส กำลังเตรียมพร้อมที่จะทำแผนที่การแผ่รังสีภายในกาแล็กซีของเรา
ฮอร์น แอนเทนนา นิวเจอร์ซี ปี ค.ศ.1965
แต่สิ่งที่พวกเขาค้นพบนั้นยิ่งใหญ่กว่านั้นมาก และจะทำให้พวกเขาได้รับรางวัลโนเบลต่อไป
ฮอร์น แอนเทนนา ได้รับการออกแบบเพื่อให้รับรังสีในรูปของคลื่นวิทยุ แต่ก่อนจะเริ่มงาน พวกเขาต้องแน่ใจว่ามันทำงานอย่างถูกต้อง
ดร.อาร์โน เพนเซียส– “ในที่นี้ เราตั้งใจจะเลือกรับเฉพาะส่วนหนึ่งของสเปกตรัมซึ่งมีความยาวคลื่นประมาณเจ็ดเซนติเมตร โดยเราไม่คาดว่าจะได้รับรังสีใดๆ จากท้องฟ้า”
ดร.โรเบิร์ต วิลสัน – “แทนที่จะเป็นเช่นนั้นสิ่งที่เกิดขึ้นจริงคือ เราพบรังสีจากทุกทิศทางเข้ามาในเสาอากาศ มีรังสีเข้ามาหาเรามากเหลือเกิน”
ช่างเป็นการเริ่มต้นที่น่าขายหน้าของนักวิทยาศาสตร์ การทดลองผิดพลาดตั้งแต่ยังไม่ได้เริ่ม
พวกเขาต้องหาสาเหตุของรังสีที่ไม่คาดคิดนี้ก่อนจะดำเนินการต่อ
ดร.อาร์โน เพนเซียส – “แน่นอนว่าเรามุ่งความสนใจไปที่เสาอากาศ ซึ่งเป็นที่ชื่นชอบของนกพิราบ เราไม่ได้สนใจเรื่องนั้นเพราะว่าพวกมันบินออกไปตอนที่เราเข้ามา เว้นแต่ว่า พวกมันเคลือบพื้นผิวเอาไว้ด้วยสารสีขาวเหนียวๆ เมื่อรื้อเสาอากาศและทำความสะอาดพื้นผิวเรียบร้อย ...
Please log in to view and download the complete transcript.