Classroom visuals
Film info
Film summary
การวาดแผนที่น่านน้ำโดยรอบเกาะออร์คนีย์่ของสก็อตแลนด์เป็นเหตุการณ์สำคัญในการทำแผนที่ทางทะเล แต่การพึ่งพาแผนที่ล้าสมัยทำให้เรือสมัยใหม่ตกอยู่ในอันตรายได้Key facts
- ก่อนที่การทำแผนที่ของพื้นทะเลจะเริ่มขึ้น ภัยอันตรายที่ซ่อนอยู่ใต้คลื่นทะเลเป็นสาเหตุของความเสียหายของเรือหลายร้อยลำและการเสียชีวิตของลูกเรือจำนวนมาก
- ในปีค.ศ.1743 เมอร์ด็อก แม็คเคนซี่ ทำแผนที่พื้นมหาสมุทรโดยรอบเกาะออร์คนีย์ และคิดค้นสัญลักษณ์ทางแผนที่ใหม่ๆ
- ปัจจุบัน คลื่นเสียงถูกใช้เพื่อวัดความลึกของน้ำได้อย่างแม่นยำ
- การทำแผนที่พื้นทะเลมีความสำคัญต่อการค้นพบภัยอันตราย ซึ่งในที่สุดจะช่วยรักษาชีวิตคนได้
Transcript
เสียงคลื่นทะเลดังสนั่นน่ากลัวอยู่รอบเกาะออร์คนีย์ของสก็อตแลนด์
เรือนับร้อยอับปาง กะลาสีจำนวนมากต้องสังเวยชีวิต จนกระทั่งมีชายคนหนึ่งได้เปิดเผยให้รู้ถึงบางสิ่งที่อยู่ใต้ท้องทะเล
ในศตวรรษที่ 18 น่านน้ำรอบเมืองออร์คนีย์เต็มไปด้วยเรือขนส่งสินค้าข้ามมหาสมุทรแอตแลนติก
ไม่เคยมีการสำรวจชายฝั่งของเมืองออร์คนีย์มาก่อน
ภัยอันตรายจากหินโสโครกและสันดอนทรายที่ซ่อนตัวอยู่ใต้เกลียวคลื่น ทำให้เรือจำนวนมากต้องอับปางลง
ในปี ค.ศ.1743 เมอร์ด็อก แม็กเคนซี่ ครูใหญ่ของโรงเรียนท้องถิ่นตัดสินใจที่จะแก้ไขสถานการณ์นี้
เขาจึงล่องเรือออกไปพร้อมกับเชือกถ่วงตะกั่วเพื่อวัดความลึกและลักษณะของพื้นมหาสมุทร
จากการสำรวจครั้งนี้ เขาได้ทำแผนที่น่านน้ำเพื่อเตือนให้กะลาสีทราบถึงอันตรายที่ซ่อนอยู่ในทะเล
สิ่งที่แม็กเคนซี่ทำคือ คิดค้นสัญลักษณ์ใหม่ขึ้นในแผนที่
แซนดี้ เฟิร์ท กะลาสี สหราชอาณาจักร - “แม็กเคนซี่ เป็นคนแรกที่ใช้สัญลักษณ์เพื่อบอกลักษณะของธรรมชาติใต้ท้องทะเล โดยให้ข้อมูลเกี่ยวกับสถานะน้ำขึ้นน้ำลงและทิศทางของกระแสน้ำ”
การใช้สัญลักษณ์เหล่านี้ยังมีอยู่จนถึงปัจจุบัน
ถึงแม้ว่าเทคโนโลยีการสำรวจใต้ท้องทะเลจะก้าวหน้าไปมาก
ปัจจุบัน เรือตรวจการชายฝั่งจะติดอุปกรณ์พิเศษเพื่อออกสำรวจใต้ท้องทะเล
ขณะนี้ พวกเขากำลังสืบหาสาเหตุของอุบัติเหตุ
มีเรือได้รับความเสียหายอย่างมากจากการเกยตื้นในบริเวณเกาะเล็กๆ
แต่แผนที่ของแม็กเคนซี่ กลับระบุว่าทะเลบริเวณนี้ลึกถึง 26 เมตร
ซึ่งเป็นความลึกที่เพียงพอสำหรับเรือทุกลำที่จะผ่านไปได้
หลักจากที่มีการใช้แผนที่ของแม็กเคนซี่ มานานกว่า 260 ปี จึงได้มีการคิดวิธีการใหม่ๆ ในการค้นหาอันตรายที่อยู่ใต้ท้องทะเล
เรือตรวจการชายฝั่งจะส่งคลื่นเสียงลงไปในท้องน้ำและตรวจวัดการสะท้อนกลับ
เสียงสะท้อนที่กลับมาเร็ว หมายถึง ทะเลที่มีความลึกไม่มาก
มีการวัดความลึกซ้ำๆ ในทุกๆ วินาที เพื่อความแม่นยำ
ด้วยวิธีการนี้ เรือตรวจการชายฝั่งจึงสามารถสร้างแผนที่ใต้ทะเลได้อย่างแม่นยำ.
และครั้งนี้พวกเขาค้นพบหินโสโครกที่แหลมคมสูงถึงสิบเมตร จึงต้องระบุว่าบริเวณนี้เป็นเขตน้ำตื้น
ความลึกของน้ำบริเวณนี้เมื่อวัดจากจุดที่ตื้นที่สุดจะมีความลึกเพียง 7 เมตรครึ่ง ไม่ใช่ 26 เมตร
บริเวณนี้จึงกลายเป็นจุดห้ามเดินเรือ
จากผลสำรวจของเรือตรวจการชายฝั่ง จึงได้ทำการเพิ่มเครื่องหมายเตือนลงในแผนที่
หลายร้อยปีมานี้นับจากการจัดทำแผนที่ชายฝั่งฉบับแรก มนุษย์ยังคงค้นหาอันตรายจากใต้ท้องทะเลต่อไป เพื่อให้การเดินเรือมีความปลอดภัยยิ่งขึ้น
