Film info
Film summary
บทเรียนจากแนวหน้า: เพราะเหตุใดประสบการณ์จากสงครามหมู่เกาะฟอล์กแลนด์จึงทำให้แพทย์กลับไปทบทวนการรักษาผู้ป่วยบาดแผลฉกรรจ์Key facts
- ระหว่างการสู้รบที่หมู่เกาะฟอล์กแลนด์ ทหารที่ได้รับบาดเจ็บในสมรภูมิมักต้องรอความช่วยเหลือทางการแพทย์นานนับชั่วโมงน่าทึ่งที่ทหารจำนวนมากรอดชีวิต
- หลังจากกรณีขัดแย้งฟอล์กแลนด์ ขั้นตอนการให้เลือดผู้ป่วยบาดแผลฉกรรจ์อย่างทันทีทันใดเริ่มเป็นที่ถกเถียง
- ในสงครามครั้งก่อนๆ ทหารจำนวนมากเสียเลือดจนถึงแก่ความตายเพราะความดันโลหิตที่สูงจากการให้เลือดทำให้บาดแผลไม่สามารถปิดได้เองตามธรรมชาติ
- ในปัจจุบัน หน่วยแพทย์และพยาบาลฉุกเฉินจะต้องสังเกตและรอคอยให้ระบบซ่อมแซมของร่างกายเริ่มทำงานก่อนและจะให้เลือดต่อเมื่อความดันโลหิตไม่เพิ่มกลับขึ้นมาเองตามธรรมชาติ
Transcript
ในช่วงสงครามหมู่เกาะฟอล์กแลนด์ระหว่างประเทศอาร์เจนตินาและอังกฤษ การสู้รบในยามค่ำคืนและสภาพอากาศที่เลวร้าย ทำให้ความช่วยเหลือทางการแพทย์ที่รวดเร็วนั้นเป็นไปแทบไม่ได้เลย
ในบางครั้งทหารที่ได้รับบาดเจ็บ อาจถูกทิ้งไว้ลำพังเป็นเวลาหลายชั่วโมง
เชื่อกันว่า การรอคอยอันยาวนานก่อนที่จะได้รับการถ่ายเลือด แท้จริงแล้วอาจจะช่วยปกป้องชีวิตของพวกเขา
ศาสตราจารย์จิม ไรอัน ศัลยแพทย์อุบัติเหตุ –“พวกเขาได้รับบาดเจ็บ ล้มลงนอนแน่นิ่ง และอาจเสียเลือดไปมาก แต่ไม่ถึงจุดที่จะทำให้เสียชีวิต เลือดแข็งตัวเป็นลิ่มและหยุดไหลไม่มีใครให้ของเหลวใดๆ ทำให้ความดันเลือดเพิ่มขึ้น พวกเขาเพียงแค่อดทนอยู่ตรงนั้นให้ได้”
แต่ในสงครามเวียดนาม ทหารจะได้รับการให้เลือดทันที ซึ่งจะทำให้ลิ่มเลือดในธรรมชาติแตกออก และนำไปสู่การเสียชีวิตจำนวนมาก
จากกรณีสงครามหมู่เกาะฟอล์กแลนด์ จึงเกิดคำถามเรื่องการถ่ายเลือดโดยทันทีแก่ผู้ที่ได้รับบาดเจ็บฉกรรจ์
ปัจจุบันนี้ หน่วยกู้ชีพจะเฝ้าสังเกตและรอดูอาการ ก่อนที่จะเพิ่มความดันเลือด
โดยปล่อยให้ระบบซ่อมแซมร่างกายมีช่วงเวลาที่สำคัญในการรักษาตัวเองเสียก่อน
Please log in to view and download the complete transcript.
